Hani bir gün dönüp giderim vatana diye çalıştım senelerce,
bakışlardaki küçümsemeleri görmezden geldim hep.
Gün geldi elçi bildim kendimi, günü geldi çekinmeden fedaisi oldum Memleketimin,
hep huzuru aradım sevinci aradım buralarda.
Yanlış yerde miyim aradıklarım nerede benim?
Tenimi yakan güneşim, İnatçı olsa da sevimli eşeğim. Nerede ?
Bu dünyadan göçen yakınlarımı mezarında görebildim ancak.
Benimle beraber gençlik arkadaşlarım da yaşlandı.
Bana birer yabancı oldular zamanla.
Burada her yer, herkes buz kesti ya da bana öyle geliyor,
Memleketimin sıcaklığından sonra.
Gitsem gidilmez, kalsam kalınmaz derken yaş kemale erdi.
Hiç bir şey değil de, bir avuç zalimin memleketimi küçümsemesine,
sonra da özrü kabahatinden büyük laflarla özür dilemesine,
güzel Memleketimi bu hallere düşürenlere….
Ne dersen de, sindiremiyorum içime…
Değerli okurlar,
Bana Belçika´da yaşayan bir okurumuzun gönderdiği e-postayı yorum yapmaksızın burada yazdım.
Türkiye´den, Avrupa´nın hemen hemen heryerinden, ABD, Kanada, Rusya, Azerbeycan ve daha bir çok ülkeden göndermiş olduğunuz mesajların hepsini okuyorum. Zamanım elverdiğince de cevaplıyorum. İyisiyle, kötüsüyle dertler ortak. Bu ortak dertler de paylaştıkça derman bulacaklar.
Gönderdiğiniz e-postalar ve paylaşımlarınız için teşekkür eder, esenlikler dilerim.